Bu memleket daha evvel geniş aralıklarla üç Manowar konseri görmüştü. Güzeldi, güzeldi, mamafih dördüncü konsere gelene kadar topluluğun başına gelen pişmiş tavuğun başına gelmemişti.
Davulcuları Scott Colombus vefat etmiş, gitarcıları pedofili hatasından yargılanmış, sayısız elemanı değişmişti; fakat adamlar tam 40 yıldır ayaktaydı ve artık son noktayı koymak üzere “The Final Battle” ismini verdikleri turne kapsamında KüçükÇiftlik Park’ta çalacaklardı.
Adetten; yerin önü yeşilliklere serilmiş bira içen “rock’n roll serserileri” ile doluydu. Bir gençlik alışkanlığını her konser öncesi yineleyen insanların birçok, artık orta yaş basamaklarını tırmanmıştı. Birçoğu kurumsal hayattaydı ve yüksek bilet fiyatını ödemeye muktedirdi.
30 ayaklı son turnenin 110 dakikalık son konseri, 7 bin kişinin topluluğu selamlamasıyla başladı, saatler 21.30’u gösterirken. Topluluğun alameti farikası olmuş bir işaretle, bir elin öteki bileğini kavradığı konumda karşıladılar onları.
Performans o kadar yüksek başlamıştı ki, insanların bir kısmı “acaba playback mi yapıyorlar” diye kuşkuya düşmüştü. Çığlıkları destekleyen delay efektleri ve birtakım sesler sahneden görünmeyen klavyeci Joe Rozler tarafından veriliyordu sampler olarak.
Solist Eric Adams (kilosunu sormayın, Conan The Barbarian’ın insanları yaşlı gösteren FaceApp uygulaması üzere, lakin sesi seksenlerin başındaki kadar güçlü) sol ayağını monitörün üzerine koyarak haykırıyor, basçı Joey DeMaio çalgısıyla şimşek çakarcasına gümbürdüyordu. “Manowar” ile açılan konser, “Brothers of Metal”, “Blood of My Enemies”, “Warriors of the World United”, “Sons of Odin” üzere klasiklerle tam bir seksenli yılların klişe gövde gösterisine dönüşüyordu. Davulcu Anders Johansson iskeletin ardına, bir mağaranın ağzına kurulan setin başında mükemmeller yaratırken, Tribute Band elemanı yetenekli genç gitarcı Evandro Moraes rüştünü ispatlıyordu.
“Swords in the Wind”in bitiminde çığlık gösterisi, akabinde giren bas solo, kesik bir riff ile izleyiciyi “Battle Hymn”e hazırlıyor. Akabinde havai fişekler atılıyor ve tüm alanı çocukluğumun çatapat kokusu kaplıyor. Ateş topları eşliğinde söylenen “Kings of Metal” ile “Fighting the World”, akabinde alandaki 7 bin kişinin eşlik ettiği “Hail and Kill” geliyor. Bas-gitar ve vokal üçlüsü birlikte ayaklar monitör üzerinde poz vererek çalıyorlar “King of Kings”i. Modülden kesime geçiş ön sevişmesiz oluyor, güya bir medley ya da potpuri üzere.
Sahne daima sis kusuyor. Sırası, solosu gelen öne çıkıyor. Müzik alabildiğine düz; adeta bir duvar üzere sert ve acımasız. Ağabeylerin asıl olayları sound. Tahminen de izlediğimiz en gürültülü konser bu, yanındakinin kulağına bağırsan duymaz. Lakin yeniden de herkes metal müziğin tadını çıkarmakla meşgul. Sahne önündeki bebek otomobilli çift dahil. Yüksek desibelden tek rahatsız olanlar, hoparlörlerin önüne dizilerek görevlerini yapan güvenlik elemanları. Tevekkeli dememişler: Başkaları çalar, Manowar öldürür.
Bisteki “Black Wind, Fire and Steel” sonrasında gaza gelen Joey, uzunca bir veda konuşmasının akabinde elindeki içkiyi 30 santimetre üstten ağzına boşaltıyor. Slipknot’ın konserine denk gelen bir soundcheck tartışması münasebetiyle HellFest’i terk etmiş olmalarını anlatıyor. Anlatırken de sık sık küfrü basmayı ihmal etmiyor.
Gecenin en hüzünlü tarafı veda konseri olması. Onlardan sonra bu cins müziğin bu kadar hararetli icracıları ve dinleyicileri olmayabilir. Bu da bir zamanın sonuna işaret ediyor. Güle güle Manowar…
[email protected]
