Sanki Homeros da oradaydı. “Bulutları devşiren Zeus”, “Öküz gözlü Hera”…
Fazıl Say, Çanakkale Belediye Lideri Ülgür Gökhan’ın siparişiyle bestelediği Troya sonatını seslendirirken kuşlar da geldi dinlemeye.
Kaz Dağları’nın tarihinden rahmetine, kesilmeyen çeşmelerinden koyu gölgeli meşelerine kadar herkes oradaydı.
Elbet, “Kaz Dağları can çekişiyor, yetişin” diye haykıran beşerler da…
Hepimiz için bulutlar tavan, toprak koltuğumuzdu…
Önünü gerisini göremediğimiz araç konvoyunda 20 kilometre gıdım gıdım ilerleyerek ulaşabildik Balaban Dağı’na. Fazıl Say’ı dinlemek, sonraki nesillere, “O gün Kaz Dağları’ndaydım” demek, doğayı hiçe sayanlara, gözünü dolar bürüyenlere meydan okumak için gelen insanlardan kocaman bir Türkiye haritası yapılabilirdi. O kalabalıkta rastgele tanışıp nereden geldiğini sorduğumuz bireylerin cevapları şunlardı:
Hatay, Samsun, Antalya, Gaziantep, Aydın, Eskişehir…
İstanbul, Ankara, İzmir elbette çok fazlaydı…
Artvinliler Cerrattepe dayanışmasını anımsatarak gelmişlerdi…
Çanakkale, Tekirdağ, Balıkesir ve Bursalılar konut sahibi pozisyonundaydı.
Ödemiş’ten gelen emekli öğretmen Emel Gültekin, küçük nazarlıklara özel haller vermiş. Kaz Dağları’nı müdafaada emeği geçen herkese vermek istiyordu. Kaz Dağları’nın bozulmaması için yıllardır gayret eden ziraat mühendisi Hicri Nalbant, örgütlenerek gayrete inanıp İda Derneği’ni kuran Metin Ümit Ural, bıkmadan usanmadan gerçekleri anlatıyordu.
Eteğinde konser dinlediğimiz Balaban Dağı, altın madeni talancılarının durdurulmaması halinde birinci etapta doruğundan 400 metre yitirecek.
‘BEN TABİAT PROVOKATÖRÜ MİNE…’
Çevre aksiyonlarının tabiatı iştirakçilerinin renkliliğidir. Fazıl Say’ın konseri de bütün renkleri barındırıyordu. Birini paylaşalım… Müge Keçicioğlu, Sakarya’daki annesini selamlayıp yine Su ve Vicdan Nöbeti’ne dönmüş. Onu iktidarın tam ve yarı resmi yayın organları “Alman provokatör” diye yaftalamış. Son derece düzgün Türkçesiyle, “Onların bu yakıştırmasını bozmak istemedim. Kendimi tanıştırayım, ben tabiat provokatörü Müge” diyor. Göğsünden beline kadar ağaçların yosunlarını sarmış, saçında defne yaprakları, gözlerinin altında dağlardan topladığı renkli çiçekler, elinde halk ortasında Yemen Borusu denilen çiçek demeti…
Müge’yle Balaban Dağı yamacında Atatürk’ün İran Şahı Pehlevi ile çay içtiği yerde karşılaştık. “Kaz Dağları’nı kurtarana dek benim diğer bir işim yok” diyor.
Balaban Dağı’nın bulunduğu Kirazlı mevkii Çanakkale Boğaz’ına 40 kilometre. Nereden mi biliyoruz? 1936’da imzalanan Montrö’ye kadar Boğaz’a 40 kilometreden sonra asker bulundurabiliyorduk. O 40 kilometre Kirazlı’ya denk geliyordu. Orada bir birlik konuşlandırılmıştı.
Atatürk’ün de su içtiği bin pınarlı dağlarda çok değil, yarım gün geçiren, azıcık vicdanlı bir kişi buraya fiske vurdurmaz…
KAZ DAĞI MARŞI KELAMSIZ OLMAZ
Fazıl Say, bir saatlik konserin sonuna gerçek kendi bestelediği Kaz Dağları Marşı’nı çaldı. Başında da kelamsız olduğunun altını çizdi.
Bu marş kesinlikle kelam ister.
Kaz Dağları ana sembol olur, Türkiye’nin öteki hoşlukları, kıyılmakta olan dağlar, ovalar, kirlenen ırmaklar Fazıl Say’ın bestesinde lisana gelir… Bakarsınız, etraf salt taarruz anında refleks verilen bir alan olmaktan çıkar, bilince dönüşür…
