Zafer Güzey
İnsan Hakları Ortak Platformu’nun (İHOP) datalarına nazaran, OHAL periyodunda Yüksek Öğretim Kurumları’ndan toplamda 7 bin 323 kişi ihraç edildi. Bu sayının 5 bin 896’sı ise akademisyenlerden oluşuyor. Ülkenin en büyük problemlerinden biri sıhhat sistemiyken, 1335 akademisyen tıp fakültesinden ihraç edildi. “Bu suça ortak olmayacağız” başlıklı Barış Bildirisi’ne imza atan 549 akademisyen işinden oldu. İşinden olmayanlar hakkında ise disiplin soruşturmaları başlatıldı. Çok sayıda akademisyen hakkında, “terör örgütü propagandası” suçlamasıyla iddianame hazırlandı. Yaklaşık 700 akademisyen hakkında dava açıldı. Ceza verilen belgelerin birçoğu şu an istinaf mahkemesinde.
Açlığa mahkûm edilmek istenen akademisyenler, geçinebilmek için personellik ve esnaflık yapmaya başladı. Ortalarında zeytinyağı ve çiğköfte satan da var, inşaatta boya fırçası, alçı ıspatulası sallayan da. Eskişehir Anadolu Üniversitesi Yaylı Çalgılar İmali kısmında öğretim üyeliği yapan Zafer Güzey ve Selçuk Üniversitesi (SÜ) Mukayeseli Edebiyat kısmından ihraç edilen akademisyen Nuriye Gülmen yaşadıkları süreci gazetemize anlattı.
‘BARIŞIN BEDELİNİ ÖDÜYORUZ’
“Barış talebinde bulunduğum için işten atılacağımı düşünmüyordum” diyen Güzey, bir akademisyen olarak fikirlerini söz etme özgürlüğünü kullandığını söylüyor. Meslekten ihraç edildiği gün ise oğlu ile birlikte olduğunu belirten Güzey, “Oğluma durumumla ilgili bir açıklama yaptım. Olağan ki karara üzüldüm. Lakin ülkemde hiç kimsenin ölmesini istemedim. Dünyanın hiçbir ülkesinde barış istemek cürüm olamaz” diyor.
‘Barışın bedeli’
İhraç edildikten sonra Eğitim-Sen’in kendisine aylık 1000 TL maddi takviye verdiğini aktaran Güzey, şunları söylüyor: “Bizim varlıklı olmak üzere bir kederimiz yok, olanla yetinmek bir meziyet. Kimseye boyun eğmeden onurumuzla yaşamaya devam ediyoruz. (Ağaç kökü kemirsinler demişlerdi bizim için) Hayat devam ediyor. Bu bir barış bedeli, biz de bu bedeli ödüyoruz. Yılmadan, dayanışma kültürüyle. Son kelamım, gün gelecek devran dönecek.”
‘TAHMİN ETMEK GÜÇ DEĞİLDİ’
Türkiye, akademisyen Nuriye Gülmen’i, “İşimi geri istiyorum” yazılı pankartla başladığı Ankara’da bulunan Yüksel Caddesi İnsan Hakları Anıtı önünde yaptığı hareketle, 324 gün süren açlık grevi ve açlık grevindeyken gözaltına alınıp tutuklanmasıyla tanıdı. Hakkında dava açılan Gülmen, davanın 6. duruşmasında tahliye edildi. Gülmen, OHAL Kurulu tarafından, “işe iade” müracaatlarının reddedilmesi sonrası ise açlık grevini sonlandırdı.
Kendisi hakkında verilen ihraç kararının sürpriz olmadığını belirten Gülmen, “Eskişehir Osmangazi Üniversitesi’nde çalıştığım süreçte Seyahat ayaklanması patlak verdi. Ali İsmail için, Berkin için sokağa çıktım. Bunları yaparken ihraç edileceğimi iddia ediyor muydum? Alışılmış, darbeyi, OHAL’i, KHK’leri öngörmek o tarihlerde mümkün değildi. Lakin Seyahat, iktidarın krizini derinleştirdi ve bu da halka daha çok baskı olarak döndü. Soruşturmalar, sürgünler, işten atmalar artmıştı. Gezi’ye katılanlar cezalandırılıyordu. Hasebiyle beklenmedik değildi. Kaldı ki, hak talep etmenin, adalet istemenin kanla bastırıldığı bir ülkede başınıza gelebilecekleri kestirim etmek güç değil” diyor.
Açığa alınmasının akabinde mesken eşyalarını bir depoya koyduğunu belirten Gülmen, sırtına taktığı çantasıyla, kendisi üzere haksızlığa uğramış, açığa alınmış, ihraç edilen ya da soruşturma geçiren akademisyenleri gezmeye başladığını söylüyor.
‘Markete gitmiyoruz’
Şu an geçimini nasıl sağladığını ise Gülmen şu sözlerle anlatıyor: “Sendikamız bin TL dayanışma aidatı veriyor. Onun dışında direnişin kendi bütçesi var. Direnişle dayanışmak isteyen beşerler maddi katkıda bulunuyorlar. Kimisi diyor ki, ben uğraş edemiyorum, bari sizin bir gereksiniminizi karşılayayım, katkım olsun. Kimisi hem bizimle birlikte çaba ediyor, hem ekmeğini, hem konutunu paylaşıyor. Biz artık eskisi üzere yaşamıyoruz. Tüketim alışkanlıklarımız değişti. Artık market alışverişi de yapmıyorum örneğin. Lakin seyahat sarfiyatlarım fazla oluyor. Açlık grevinden sonra hem söyleşiler için, hem de öbür direnişlerle dayanışmak için sık sık seyahat etmeye başladım. Çabucak çabucak tek masrafım yol diyebilirim. Gerisi ekmeği paylaşmak. Onu da kimse esirgemiyor.”
