Moda Sahnesi’nden daha evvel de oyun izleyip çok memnun ayrılmışlığım var. Boğazları denizleri aşıp Avrupa’dan Asya’ya gitme nedenim bu. Bir de oyunun ismi: “Şirretin Evcilleştirilmesi” de ne yahu? Shakespeare’in ünlü oyunu “Hırçın Kız”ın yeni hali. Bu ismi bayan özgürlüğüne, evlilik içinde bayana biçilen role reaksiyona vurgu yaptığı için seçmişler. Oyun başlıyor, siyah sahnede minimal bir dekor. Yalnızca bir yatak! Kostümler ise çok yaratıcı ve şaşırtan. Oyuncular biz daha yerlerimize yerleşmeye çalışırken başlıyorlar oynamaya, sahne gerisinden bağırış çığırış geldikçe ne oluyor diye bakınmadayız. Sonra oyun başlıyor: Biri hırçın, başkası sempatik iki kızı olan İtalyan asilzadesinin küçük kızını taliplerine vermek için iki kaidesi vardır, birinci ve en değerlisi evvel şirret büyük kızını evlendirmek. Küçük kıza talip olanlar oyun içinde oyun kurarken parasız ayyaş da büyük kıza talip olup güçlü olmayı gayeler. Ancak onu evcilleştirmesi gerekmektedir. Sonra da olaylar, olaylar, oyunlar oyunlar! İpin ucu o denli kaçıyor ki hangisi oyundu, hangisi doğaçlama, hangisi kurgu, bence oyuncular bile şaşırıyor!
BABAMI ÖLDÜRDÜN!
Hele benim üzere bir gazetecinin eline fevkalade bir materyal düşüyor: Başrol oyuncusu yaralanıp yere fikir en ön sırada oturan bir küçük kız seyirci hıçkırıklara boğuluyor. Ben “Bu yaşta çocuğu tiyatroya getirirsen olacağı bu” diye söylenirken öldüğü varsayılan oyuncu yerinden doğrulup “Ağlama kızım!” diye bağırıyor! Salon gülsün mü, şaşsın mı? Oyun bittikten sonra direktörü kutlamak için konuşurken biraz evvel salonda ağlayan küçük kız ve annesi geliyor yanımıza. Küçük kız iki eliyle direktöre vuruyor: “Babamı öldürdün!”
Meğer Ezgi, başrol oyuncusunun kızı değil miymiş! Ve doğal reaksiyonu de baba kız sevgisinden kaynaklanıyor! Kemal Aydoğan’ın yönettiği oyunda öldürdüğü Timur Acar, ölmenin dışında süper bir oyun çıkarıyor. Bütün oyun üzerinde diyebiliriz. Esasen kendisi de bir orta buna itiraz ediyor, “Boğazım kurudu, getirin bir bira içeyim” derken artık oyun mu doğaçlama mı her şey birbiri içine girmiş. Oyunu çeviren Emine Ayhan mı yine yazmış, yoksa oyuncular mı, Kemal Aydoğan mı birtakım göndermeleri günümüze uyarlamış, bence bu haliyle metin hem güldürüyor hem düşündürüyor. Gamze Saraçoğlu ve Asena Saban’ın kostüm tasarımı çok çarpıcı. Oyunu yarı çıplak oynayan Timur Acar’ı bir defa daha kutlamak gerek, boxer’ının üzerindeki yazıları okuyamadığım için çok merak ettim! Oyun boyunca Katerina’nın bir hayvan terbiye ediliyormuşçasına, evlenince nasıl terbiye edildiğini izliyorsunuz o denli olması gerekiyor, buna Katerina’nın mecbur kalıp razı olmasına da katlanıyorsunuz, zira o ortada gülüp duruyorsunuz, fakat sonu bir bayan cinayetiyle bitmiyor neyse ki! Seyredilmesi gereken bir oyun. Aslında kapalı gişe oynuyor.
Timur Acar, oyun çıkışı kızı ve Yazgülü Aldoğan ile birlikte.
BAKANLIKTAN YARDIM YOK
Sinema salonları ekonomik kriz yüzünden bomboş, seyirci dijitalle yetiniyor, fakat tiyatrodan vazgeçmiyor. Bir alkış da seyirciye! Bu ortada hatırlatalım: TC Kültür ve Turizm Bakanlığı, “sanatsal olarak yetersiz” bulduğu için Moda Sahnesi’ne başvurduğu halde maddi dayanakta bulunmuyor. Bu “yetersizlik”in ne manaya geldiğini anladınız siz. Moda Sahnesi bu yüzden elektrik faturasını ödeyememiş ve oyunlarını karanlıkta oynamıştı. Yani Moda Tiyatrosu da “evcilleştirilemeyen” bir tiyatro, bunu da hatırlayalım istedim!
