* Birinci başta sol göz kapağım düştü. Olağan ki beklemiyordum. Birkaç doktora gittim. Kimse bulamadı. Daima yanlış teşhisler kondu. Sonunda MS teşhisi konuldu. Yıllar süren yorgunluktan kaynaklanıyor. Yıllarca daima ayakta kalmaktan o denli bir şeyle karşılaştım. 3-4 aydır o denli bir süreçteyim. Dikkat etmem gerekiyor.
* Evvelden haftanın 5-6 günü sahne yapıyordum. Şu an 2 güne düşürdüm. Sıhhatime kavuşana kadar fazla sahne yapmayacağım.
* Teşhis konulduğunda çok üzüldüm. Hâlâ üzülüyorum. Düşünün 2 yaşında bir çocuğunuz var ve onunla oynayamıyorsunuz. Sarılamıyorsun, öpemiyorsun, koşamıyorsun onunla… Berbat bir şey yani.
* Yürümekte zorlanıyorum. Günüm günümü tutmuyor. Bir gün bakıyorsun çok düzgünüm, bir gün çok berbatım. Bir gün kalkıyorum hiçbir şey yok, bir gün uyanıyorum kalkamıyorum.
* Ağrım var lakin inşallah önümüzdeki ay Küba’ya gideceğim. Kaslarım için. Hekimimle konuştum ‘tamam gidebilirsin’ dedi.
* Gülüyorum, konuşuyorum lakin içim ağlıyor. Ağrım çok. Sahneye çıkınca her şeyi unutuyorum. İnsanların gücü bana yansıyor. Grubum ‘sen hasta değilsin’ diyor. Sahne bitince ‘beni taşıyın, otomobile götürün’ diyorum.
* Fazla bir şey başa takmaman lazım. Olumlu olmak lazım. bir formda ayakta durmam gerekiyor. Ailem var, çocuğum var. Gerilimden uzak durmak lazım. Bir biçimde bir yerde patlıyorsun…
* İsyan etmedim. Ben buna şükrediyorum. Duyuyorum, gözlerim görüyor. Bizden daha makus beşerler var. Korkmuyorum. Önümüdeki aylarda hiçbir şeyim kalmayacak diye kendi kendimi teselli ediyorum tahminen de…
