Adli bir vakaadan dolayı 1. Ağır Ceza Mahkemesi’nde yargılanan iki sanık toplamda 12 yıl 6 ay mahpus cezasına çarptırıldı. Suçlamaları reddeden sanıklar kararı temyiz etti. Yargıtay 9. Ceza Dairesi, her türlü kuşkudan uzak kesin ve inandırıcı, kanıt bulunmadığı gerekçesiyle sanıklar hakkında verilen mahkumiyet kararını bozdu. Davayı ikinci defa pahalandıran Ağır Ceza Mahkemesi, birinci kararında direndi. Devreye giren Yargıtay Ceza Genel Konseyi, emsal nitelikte bir karara imza attı. Kararda; ceza yargılamasının en değerli prensiplerinden biri olan “in dubio pro reo” (kuşkudan sanık yararlanır) prensibi uyarınca, sanığın bir cürümden cezalandırılmasının temel şartının, cürmün kuşkuya yer vermeyen bir mutlaka ispat edilmesine bağlı olduğu hatırlatıldı. Gerçekleşme halinin kuşkulu ve tam olarak aydınlatılamamış olaylar ve savların sanığın aleyhine yorumlanarak mahkumiyet kararı kurulamayacağı vurgulandı.
ADLİ YANILGILARIN ÖNÜNE GEÇEMEYİZ!
Kararda şöyle denildi; “Oldukça geniş bir uygulama alanı bulunan bu kural, bir hatanın nitekim işlenip işlenmediği yahut işlenmiş ise gerçekleştirme biçimi konusunda kuşku belirmesi halinde uygulanabileceği üzere, cürüm niteliğinin belirlenmesi bakımından da geçerlidir. Ceza mahkumiyeti, kesin ve açık bir ispata dayanmalıdır. Bu ispat, hiçbir kuşku ve öteki türlü bir oluşa imkan vermeyecek açıklıkta olmalıdır. Yüksek de olsa bir olasılığa dayanılarak sanığı cezalandırmak, ceza yargılamasının en kıymetli emeli olan gerçeğe ulaşmadan, varsayıma dayalı olarak karar vermek manasına gelir. O halde ceza yargılamasında mahkumiyet, büyük yahut küçük bir olasılığa değil, her türlü kuşkudan uzak bir mutlaklığa dayanmalıdır. İsimli kusurların önüne geçilebilmesinin öteki bir yolu da bulunmamaktadır. Mahkemenin direnme kararının bozulmasına oy birliği ile hükmedilmiştir.”
